Waarom nam ik de stap naar het VA-schap

Heb je dat ook wel eens, zo’n gedachte die maar rond blijft spoken en je blijft vragen waar je echt gelukkig van wordt?

Soms voel je aan alles dat het tijd is voor iets nieuws. Het gevoel dat je iets mist of dat je in staat bent om meer te doen, meer te betekenen en meer te groeien. Dat gevoel had ik al best een poos, een paar jaar zeker. En soms moet je dan je angsten aan de kant zetten en het gewoon doen. Maar dat ging zeker niet vanzelf. Na een impulsieve actie om een dropshipping webshop te starten die volledig misliep en inmiddels 10-tallen webinars, e-books, cursussen en what not verder kwam ik op de opleiding van de VA-praktijk. Eindelijk viel het op zijn plek! Iedereen die me altijd vertelde dat het een valkuil is om zoveel verschillende dingen leuk te vinden en te willen doen kon ik ongelijk bewijzen. Er bestaat echt een vak waarin ik al die verschillende beroepen en passies kan combineren, wauw!

Een wereld ging voor me open. Dit is natuurlijk de korte versie. Klaar voor de lange versie? Het was ergens op een warme dag in april dat ik bij mama aan de keukentafel zat. Ik was tevreden, had alles wat ik wilde en voelde dat mijn leven op orde was. Ik had een baan dicht bij huis met leuke collega’s, een bijbaan waar ik mijn echte passie in kwijt kon; dansles geven. Veel vrije tijd voor het huishouden, sporten en wandelingen met Jessy en had eigenlijk niets te klagen. Op dat moment werkte ik in de Pets en co, de dierenwinkel nog geen 5 minuten rijden van ons huis. Hier kwam mijn werk ervaring vanuit het dierenasiel waar ik 8 jaar had gewerkt, en mijn opleiding (dierenartsassistente) goed tot zijn recht. Maar er bleef altijd een knagend gevoel. Ik miste uitdaging. Maar dat legde ik naast me neer. Want waarom klagen als ik alles had dat ik wilde? Tijdens die kop koffie bij mam vertelde ik mijn dromen; wauw, als ik toch elke dag dansles kon geven.

Een paar seconden later ging mijn mobiel af. Geloven jullie in de wet van de aantrekkingskracht? Nou, vanaf dat moment was ik er heilig van overtuigd dat die wet echt bestaat. Anique, de eigenaresse van dansschool Citydance, had me een berichtje gestuurd via messenger. Dat ze via via mijn naam had gekregen en graag eens met me wilde kletsen.

Van het een kwam het ander en ik kreeg een baan aangeboden als dansdocent en coördinator van dansschool Citydance. Ik wist niet wat me overkwam en was in eerste instantie ontzettend onzeker. Want ik was gelukkig en ik had toch alles? Waarom zou ik dat aan de kant zetten voor een baan verder van huis met allemaal nieuwe, enge uitdagingen waar ik totaal geen verstand van had. Maar dat was eigenlijk precies waar ik om had gevraagd aan de keukentafel bij mijn moeder. Als ik toch elke dag dansles kon geven. Dat was mijn droombaan en het werd me zo in mijn schoot geworpen. Ik heb nog geen dag spijt gehad van dat ik er toen voor ben gegaan. Die angsten en belemmerende gedachten beantwoorde ik met het zinnetje van Pippi Langkous; Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. En ik deed het, en ik kon het. Wauw, wat heb ik veel geleerd bij de dansschool. Niet alleen over het runnen van een business met alles erop en eraan, maar ook over wat ik allemaal kan en leuk vindt. En toen kwam corona. Hoe erg ik die periode ook vond, ben ik er ook heel dankbaar voor. Want weer leerde ik ontzettend veel over mezelf, vooral over wat ik vind en denk. Maar vooral over wat ik wilde in het leven. En dat was alles behalve dit. Vastzitten thuis zonder werk omdat de dansschool moest sluiten tijdens de lockdowns. Naast dat nutteloze afwachten ook nog minder inkomsten. Ik voelde me zo machteloos. Iedere ondernemer speelde moeiteloos in op deze zwarte periode met talloze webinars, weg gevers en e-books die beloofden dat ook jij gemakkelijk een andere weg in kon slaan en binnen maanden je geld rond kon strooien in een mooie villa op bali. Naïef klikte ik op alle advertenties die voorbij kwamen, volgde ik ieder webinar dat me interessant leek en vulde ik mijn hoofd met informatie uit alle e-books waar ik mijn zinnen op had gezet. Luisterde ik naar mijn gevoel? Nee. Alles was beter dan thuis zitten en afwachten. Ik wilde me nooit meer zo machteloos voelen als ik nu deed. Dus ik schreef me in voor een dropshipping cursus na veel wikken en wegen want het kostte nogal wat. En na het eerste hoofdstuk sloeg ik mezelf voor mijn hoofd. Dit was totaal niet wat ik leuk vond. De webshop maken vond ik leuk, maar alle andere taken die erbij kwamen kijken vond ik vreselijk. Jammer van het geld, maar ook dit was het niet. Van influencers courses en online opleidingen maken tot een cursus beleggen en spirituele boeken die je bewustzijn vergroten. Ik dook overal in en ik leerde veel, maar het was allemaal niet wat ik zocht. Tot ik de VA Praktijk tegen kwam. Alles in me schreeuwde dat dit het was, maar na al die cursussen wilde ik niet nog een keer mijn tijd in iets stoppen waar ik uiteindelijk niets meer zou doen. Een paar weken gingen er overheen, maar ik bleef toch denken over de opleiding tot virtueel assistent. Ik kon het makkelijk naast mijn werk doen want de dansschool was weer open en op die manier bouwen aan een eigen bedrijfje naast de danslessen en het werk in de dansschool. Want hoe erg het 4 jaar geleden ook mijn droombaan was, ik voelde aan alles dat ik iets voor mezelf wilde beginnen en dat ik die stap moest zetten. Weer die gedachtes; ’ maar ik heb toch alles wat ik wilde? Moet ik niet gewoon tevreden zijn?’.

Het gezegde; tevreden zijn met wat je hebt. Vind ik een moeilijke uitspraak. Want persoonlijk voelt dat alsof iemand tegen je zegt; zet je dromen maar aan de kant, je hoeft niet verder te groeien en stilstaan is ook prima. Dat ben ik niet, ik wil vooruit, ik wil verder, groeien, en constant doelen, angsten en grenzen verleggen. Stilstaan is gewoon niets voor mij. Don’t get me wrong, tevreden zijn is ook ontzettend moeilijk.

En ik ben ontzettend dankbaar voor alle kansen die ik krijg en alles wat ik in mijn leven heb.

Soms moet je kiezen waar jij gelukkig van wordt en waar jij van droomt. Dus ik waagde het erop, en begon met de opleiding tot virtueel assistent. En wat een goede beslissing was dat. Na een maand had ik mijn eerste opdracht al binnen. Een droom opdracht. Ja, hoe kan het… ik snap het ook nog steeds niet. In januari begon ik met de opleiding en in juni schreef ik me in bij de KVK. Naast mijn baan bij Citydance. En vanaf oktober ben ik uit dienst gegaan en helemaal voor mezelf begonnen. Ik geef nog steeds les als freelancer, en zal nooit compleet afscheid nemen van Citydance want de mensen zijn me veel te dierbaar. Maar ik heb veel lesuren opgegeven voor mijn eigen bedrijf om extra opdrachten aan te kunnen nemen. En ik haal zoveel voldoening uit mijn eigen tijd indelen, die extra vrijheid en het feit dat ik weet dat ik in de vakanties, waarin ik normaal minder inkomsten had, nu gewoon extra opdrachten aan kan nemen voelt zo ontzettend fijn. Ik ben onwijs blij dat ik deze stap heb gezet en ik kan niet wachten op wat het me nog meer gaat brengen. En weet je wat misschien nog het mooiste is? Dat ik weet dat ik misschien over 4 jaar weer over hele andere dingen droom. En dat ik daar helemaal oké mee ben. Want wauw wat is er veel te leren en te ontdekken in dit mooie leven. En alle kansen die je krijgt moet je altijd pakken, vooral misschien wel als het oncomfortabel voelt om de stap te nemen. Blijf dromen, en wees niet bang om groter te dromen dan dat je nu doet.

Schrijf je dromen op en bedenk je dat niets onmogelijk is.

Liefs,

Esmee